Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Ιούνιος 2010... (μια διαφορετική προσέγγιση)



Να ευχαριστήσω θερμά την Πασχαλίνα που έκανε τον κόπο να γράψει πέντε λέξεις για το πως βίωσε αυτό το μήνα της ζωής μου. Είναι καλό να βλέπεις κάποια πράγματα μέσα απο τα μάτια άλλων (αν μη τι άλλο ξεκουράζεσαι απο τον κάματο της συγγραφής). Χωρίς άλλη καθυστέρηση, το κείμενο...


H κατάκτηση της τσουλήθρας για τον Γιώργο ήταν τελικά θέμα χρόνου. Μετά την ευγενική χορηγία της κυρα-Λένης, η μικρή τσουλήθρα εγκαταστάθηκε για τα καλά στο καθιστικό του ισογείου και οι πρώτοι πειραματισμοί δεν άργησαν να έρθουν... Στην αρχή ο Γιώργος χρειαζόταν μια αγκαλιά για να βρεθεί στην κορυφή της τσουλήθρας και απο εκεί να "κυλήσει" μέχρι κάτω. Μικρή η απόσταση, αλλά ο Γιώργος συχνά άπλωνε το χεράκι του για να κρατήσει κάποιον απο μας.
Μετά απο λίγες μέρες ανέβηκε μόνος του τα "σκαλάκια", σηκώθηκε όρθιος και με τη βοήθεια πότε του μπαμπά, πότε της μαμάς, καθόταν και κυλούσε. Ε, όπως ήταν αναμενόμενο, τώρα πια ο Γιώργος κάνει τσουλήθρα σαν μεγάλο παιδάκι. Δε θα μπορούσε βέβαια να γίνει κι αλλιώς, αφού μια δεύτερη -μεγάλη- τσουλήθρα (φιλικό δάνειο του γείτονα Θανασάκη απο δίπλα, για το καλοκαίρι), εγκαταστάθηκε στη πίσω αυλή. Ξέχασα να αναφέρω οτι ο Γιώργος βάζει και διάφορα αντικείμενα να κάνουν τσουλήθρα, όπως τις ferrari, τον Pluto και τις μπάλες του. Είναι να μη κάνει την αρχή αυτό το παιδί...

Μετά απο πρόσκληση του παππού και της γιαγιάς, ο Γιώργος πήγε μια βόλτα στη Καλαμαριά και συγκεκριμένα σ έναν ανοιχτό χώρο στο δημαρχείο, κατάλληλο για παιδιά και γονείς. Φυσικά τον συνόδευσε ο μπαμπάς, η μαμά και εγώ. Είχε πολλά παιδάκια εκεί που έπαιζαν με τη μπάλα τους ή έκαναν ποδήλατο. Ο Γιώργος, αφού πρώτα ανέβηκε σ ένα παιχνίδι τύπου carousel, βρήκε εκεί ενα πολύ συμπαθητικό παιδάκι, τον Γιάννη, και έπαιξαν μαζί (όσο γινόταν βέβαια, γιατί ο Γιάννης ήταν αρκετά μεγαλύτερος απο τον Γιώργο). Μια άλλη φορά, πάλι στο ίδιο σημείο, ήταν ένας πλανόδιος πωλητής που πουλούσε κάτι πολύχρωμα πιστόλια-μπουρμπουληθροεξοκτευτήρες (αδόκιμος ο όρος, δικός μου, αλλα ο πλέον κατατοπιστκός για το είδος). Άρχισε λοιπόν να πατάει τη σκανδάλη και εκατοντάδες μπουρμπουλήθρες εκτοξέυτηκαν. Όλα τα παιδάκια μαζεύτηκαν για να δουν απο κοντά το θέαμα και η μαμά του Γιώργου τον πήρε στην αγκαλιά της και μπήκαν και οι δύο μαζί στην καρδιά αυτής της μπουρμπουληθροεπέλασης. Ήταν όμως πολύ ωραία...

Ήρθε ο αδερφός της γιαγιάς απο τη Γερμανία και ο Γιώργος πήγε με τη μαμά και εμένα να τον δεί. Φάνηκε να τον συμπάθησε πολύ. Ακολούθησε βόλτα στον πεζόδρομο της Καλαμαριάς. Το καρότσι του Γιώργου επέμενε να κρατάει ο αδερφός της γιαγιάς (Γιώργος και αυτός). Ο Γιώργος ανέβηκε σ'ένα παιχνίδι που μάλλον έμοιαζε με σκάφος εξωγήινου.
Είχε και ένα μοχλό που σε πήγαινε πότε πάνω και πότε κάτω. Πολύ του άρεσε.

Μετά ακολούθησε επίσκεψη στο "Θέμη" -γνωστό παγωτατζίδικο της Καλαμαριάς απ'ό,τι μαθαίνω- γιατί ο μπαμπάς του Γιώργου ήθελε παγωτό.

Τώρα τελευταία ο μπαμπάς του Γιώργου μάλλον κουράζεται πολύ. Ο Γιώργος άξιο τέκνο του πατέρα του, του πρόσφερε ευγενικα μια θέση για να κάτσει. Ο μπαμπάς του έμεινε παγωτό (σαν κι αυτό που έφαγε απο τον Θέμη). Πάντως ήταν συγκινητική αυτή η τρυφερή χειρονομία. Αυτά τα παιδιά μερικές φορές σε σκλαβώνουν...

Τώρα τελευταία ο Γιώργος με τη βοήθεια της μαμάς του αναπτύσει διάφορες δεξιότητες. Κυρίως την ώρα του φαγητού, οπου η μαμά του βάζει ένα δεύτερο κουτάλι για να το επεξεργάζεται και να αρχίσει σιγά σιγά να τρώει μόνος του.

Γιατί μη μου πείτε κάθε φορά που ο Γιώργος έβλεπε το κουτάλι σκεφτόταν: "άραγε αυτό το μεταλλικό επίμηκες αντικείμενο που καταλήγει σε μία οβάλ, ελαφρώς καμπυλωτή επιφάνεια, που χρησιμεύει;" Έ, τώρα θα μάθει.

Ο Γιώργος σταυρώνει τις παλάμες του.

Ο Γιώργος άρχισε να καταλαβαίνει καλύτερα όσα του λέμε. Όταν του ζητάμε φιλάκι μας φιλάει στο μάγουλο, και όταν μία φορά ζήτησα να μου φέρει το μπουκαλάκι με το νερό έσπευσε να με εξυπηρετήσει. Με νεύματα του ζητάμε να έρθει και μας ζητάει κι εκείνος, με νεύματα μας δείχνει πότε δεν θέλει κάτι.

Ο Γιώργος ποτίζει τα λουλούδια (όσο μπορεί). Έχει καταλάβει πώς ανοίγει η βρύση και πώς γεμίζουμε το ποτιστήρι.

Εγώ παίρνω το πράσινο, που είναι μεγάλο κι ο Γιώργος το μικρό και ποτίζουμε τα λουλούδια αρκούντος συχνά.

Ο Γιώργος έμαθε να πίνει νερό με το καλαμάκι. Την ίδια μέρα ήπιε και μια γουλιά φραπέ απο το ποτήρι μου (πάντα με το καλαμάκι).

Επι του παρόντος αυτά θυμάμαι. Αν χρειαστεί θα δώσω και συμπληρωματική κατάθεση...

Π. Κ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου